Zin in iets luchtigs

And Now for Something Completely Different

Vandaag had ik zo'n zin in iets anders dan m'n meestal serieuze vak. Iets dat gaat over een hele andere passie: samen met buren bezig zijn met het vergroenen en verduurzamen van de buurt. Samenwerken aan iets positiefs, waar iedereen blij van wordt. Ik word wel eens moe van mezelf, want al wandelend door mijn buurt komen de ideeën van hoe iets veel mooier gemaakt kan worden vanzelf in me op. Zeker als ik overal zwerfafval en hondenpoep zie. En als mensen die al jaren in dezelfde buurt wonen elkaars naam niet eens kennen. Heel toevallig blijkt zich dan vaak nét een kans voor te doen die ik gewoon niet voorbij kan laten gaan. Acht jaar geleden alweer was dit een uitnodiging van de gemeente voor een spreekuur over hondenpoep en ideeën om hier wat aan te doen. Mijn bezoek aan dit spreekuur leidde vervolgens tot het gezamenlijk beplanten van alle boomspiegels aan de kade waar ik toen woonde. Na de 'plantjesdag' zoals we het noemden, ontstonden allerlei buurtinitiatieven en werd het een hele gezellige boel. En ook nog eens veel groener en biodiverser.

Aan ideeën geen gebrek

Dit voorjaar viel mijn oog op een wedstrijd die de gemeente voor de buurt waar ik sinds twee jaar woon, had uitgeschreven. Iedereen met ideeën over het mooier, leefbaarder en gezelliger maken van de wijk werd opgeroepen die ideeën in te sturen. Een kans die ik gewoonweg níet kon laten lopen, want aan ideeën heb ik geen gebrek;)

Samen met de stadsecoloog liep ik vervolgens door het parkje, waarbij hij aanwees wat er aangepakt kon worden om het in mijn ogen wat te saaie groen biodiverser en bloemiger te maken. Hup, idee ingediend en daarna afgewacht. Vervolgens bleek dat ik door allerlei hoepels moest springen om tot de volgende ronde door te dringen (van likes verzamelen, plan aanpassen, stemming door alle bewoners). Net toen ik me afvroeg wat ik nou weer op m'n hals had gehaald, werd de feestelijke bekendmaking aangekondigd. Omdat ik in Italië zat, ging buurman Willem - die zich inmiddels bij mij had aangesloten- naar de prijsuitreiking. We gingen er geen van beiden vanuit dat ons idee in de prijzen was gevallen. Veel andere buren hadden immers verwoed campagne gevoerd voor hun ingezonden ideeën, wat wij helemaal niet gedaan hadden. Geheel overdonderd stond Willem ineens met een kartonnen reuzecheque in zijn handen en poseerde hij met de andere prijswinnaars voor de foto. 'Ik geloof dat we zelfs de eerste prijs hebben gewonnen', zei hij verbouwereerd. En inderdaad, dat bleek te kloppen. Maar liefst 563 mensen hadden op ons idee gestemd.

Daarna volgden diverse overleggen met de gemeentelijke groenbeheerder, voegden nog twee buurvrouwen zich bij onze kerngroep en kregen we de toezegging dat de gemeente in het najaar het door hun uitgewerkte plan aan ons zou voorleggen. Dat najaar veranderde vervolgens in 'begin van het nieuwe jaar'. Door ons ongeduld en ja, ook de nodige scepsis ten aanzien van de gemeentelijke molen, besloten we alvast zelf iets te ondernemen. Dan maar uit eigen zak betalen.

Bollen en nog eens bollen

Dus ruim een week geleden waren we in het weekend met een stelletje buren biologische bloembollen aan het planten in het parkje tegenover onze huizen. Ondanks een bleek zonnetje was het guur, maar we prezen ons gelukkig. Het plensde tenminste niet van de regen, zoals alle dagen daarvoor. De twee buurvrouwen en ik schonken thee en glühwein, we schoolden verkleumd samen onder een geleende partytent en maakten kennis met de mensen die op onze oproep waren afgekomen. We verzamelden alle ideeën over het gezelliger, mooier en biodiverser maken van 'ons' parkje, en plantten met elkaar de door iedereen meegebrachte bollen naast de partytent in het gras. Heel veel bollen waren dat niet, want wat zijn die biologische dingen duur! Tevreden over de sfeer en alle leuke, enthousiaste buren die zich wilden aansluiten bij onze kerngroep, trokken we huiswaarts.

Twee dagen na het bollenplanten belde de groenbeheerder, terwijl ik in de auto reed. Dat hij onverwachts iets had kunnen regelen en of ik de volgende ochtend naar het parkje kon komen voor overleg. Door de storende verbinding hoorde ik niet goed wat hij zei. Voor zo ver ik had begrepen ging het over het nog dit jaar aanplanten van bloembollen. Veel bloembollen. Ik dacht dat hij iets zei over 'tienduizend' maar ging ervan uit dat dit niet klopte. De volgende ochtend bleek het te gaan om een door hem geregeld budget van tienduizend euro voor biologische bloembollen. Dat was nog eens wat anders dan die paar zakjes van ons. We overlegden wat de beste plekken waren om die te planten en de leverancier die erbij was kreeg de opdracht dit voor kerst uit te voeren. Al over een paar maanden kunnen we genieten van een bloemenzee in ons parkje. Zo zie je maar, samen zijn we zoveel méér.

https://www.youtube.com/watch?v=ZgM8euBN5MA